【漢語大詞典●珍奇】
<P align=center>【漢語大詞典●珍奇】<p><br>1.珍貴而奇異。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『東觀漢記·岑彭傳』:“於是江南之珍奇食物,始流通焉。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>唐白行簡『李娃傳』:“俄獻茶果,甚珍奇。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『孽海花』第二回:“亭臺淸曠,花木珍奇。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>魯迅『墳·論照相之類』:“大小長短不同顏色不同的玻璃甁,又光滑又有刺的仙人掌,在我都是珍奇的物事。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
2.珍貴奇異的物品。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『後漢書·竇融傳』:“融復乞骸骨,輒賜錢帛,太官致珍奇。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>唐杜牧『謝賜物狀』:“朱綠玄黃之繒綵,精金文錦之珍奇。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『明史·佞倖傳·紀綱』:“詐取交阯使珍奇,奪吏民田宅。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>郭沫若『星空·天上的市街』詩:“街市上陳列的一些物品,定然是世上沒有的珍奇。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
頁:
[1]